«سُبْحَانَ الَّذِي أَسْرَىٰ بِعَبْدِهِ لَيْلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ إِلَى الْمَسْجِدِ الْأَقْصَى الَّذِي بَارَكْنَا حَوْلَهُ لِنُرِيَهُ مِنْ آيَاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ»[اسراء:1] پاکا کسی که بنده‌اش را شبی از مسجدالحرام تا مسجدالاقصی که پیرامونش را برکت بخشیده‌ایم، سیر داد، تا به او نمونه‌هایی از آیات خویش نشان دهیم، اوست که شنوا و بیناست‌. عروج شوق‌انگیز نبیّ مکرم و حادثه‌‌‌ی درس‌آموز اسراء و معراج، لزوم توجهی دیگربار و بازاندیشی ژرف‌کاوانه‌ را می‌طلبد. 27 رجب مصادف با سال‌روز معراج پیامبر گرامی اسلام(ص) است. این رویداد به‌مانند سایر حوادث حیات پیامبر(ص) حاوی اشارت‌ها و عبرت‌های جان‌افروزی است. رفعت و منزلت و ارتقایی که با استقبال از کلام وحی و دعوت خداوند فراچنگ می‌آید، قابلیت‌ها و توانایی‌های بالقوه‌ای که فرد انسانی در مسیر بالندگی و خودشکوفایی دارد و امکان‌های بی‌نظیری که اعتصام به خداوند و تمسک به پیام او در اعتلای روح آدمی، در اختیار می‌نهد، گوشه‌ای از اشارت‌های پیدا و پنهان این رویداد شگفت و پر رمز و راز است. عبدالقدوس گنگوهی (متوفی994ق) که از مشایخ بزرگ هند بوده، گفته است: «سوگند به خدا، اگر من به آن درجه‌ی عالی معراج می‌رسیدم، هرگز به زمین باز نمی‌گشتم». این در حالی است که در حادثه‌ی معراج، پیامبر(ص) سبکبارانه به آسمان‌ها پر کشید و پس از سیر در «تماشاگه‌راز» و نزهت‌گه حق،‌ دیگر بار به متن جامعه و میانه‌ی مردم خود بازگشت. در این رفتن و بازگشتن آموزه‌ی ارزشمندی است به همه‌ی ره‌پویان محمدی تا ارتباط وثیق و عمیق خود را با آسمان و زمین حفظ کنند و نگذارند جذبه‌های آسمانی آنان را از مسؤولیت اجتماعی و اصلاح‌گرانه غافل دارد و یا، روحیه‌ی اجتماعی و اصلاح‌گری مانع اتصال‌های آسمانی و تجربه‌های گهربار معنوی گردد. دعوتگران راستین و دردمند، شب‌هنگام با تضرع و دعا، خداوند را به سوی مردم می‌خوانند و روزهنگام با حکمت و ملاطفت و مدارا، مردم را به سوی خداوند دعوت می‌کنند و همواره می‌کوشند رابطه‌‌ی گرم و دوسویه‌‌ی خود را با خالق و خلق، با آفریدگار و آفریدگان، حفظ کنند؛ رابطه‌ای متوازن، همه‌جانبه و عمیق. پایگاه اطلاع‌رسانی اصلاح، سال‌روز این اتفاق فرخنده و درس‌آموز را گرامی می‌دارد.